بررسی عوامل همراه در بهبود افتادگی پا

چکیده مقدمه: افتادگی پا مشکلی شایع و ناراحت کننده است که می تواند منجر به افتادن و صدمه بدنی شود. با توجه به نگرانی بیمار و پزشک از پیش آگهی این عارضه، بهبود نسبی در پاره ای از موارد و نبود مطالعه کامل در این مورد در کشور ما، ایران با وجود انواع درمان های انجام شده، مطالعه و بررسی دقیق تر برای ارزیابی پیش آگهی در این بیماران ضروری به نظرمی رسد. هدف: تعیین عوامل همراه در بهبود افتادگی پا با توجه به سن، جنس، نوع و علت ضایعه، زمان بروز تا ارجاع و نوع درمان مواد و روش ها: این یک مطالعه توصیفی رو به جلو است که درمرکز اکترودیاگنوزیس بیمارستان پورسینای رشت در سال90-1389ا انجام شد. پس از ورود بیماران مبتلا به افتادگی پا به طرح، اطلاعات دموگرافی،علت و زمان شروع آسیب ثبت شد. بیماران تحت معاینه کامل عصبی قرار گرفتند و سپس یک نورولوژیست مجرب در زمینه الکترودیاگنوز آنها را emg-ncv نمود. بیماران بعد از تشخیص آسیب بطور معمول مداوا شدند. هیچ دخالتی در روند درمان بیماران و نوع درمان یادداشت شد. بیماران ماهیانه ویزیت شده، بهبود وتغییرات ایجاد شده در نوع درمان ثبت شد. در صورت انصراف، بیمار از مطالعه خارج شد.شش ماه بعد با توجه به سن، جنس، نوع و علت ضایعه، زمان بروز تا ارجاع و نوع درمان کلیه بیماران از نظر بهبود بررسی آماری شد. نتایج: 105 بیمار(61مردو 44 زن) با میانگین سن 3/17± 45 سال در این مطالعه شرکت کردند. 2/56 درصد بیماران بهبود داشتند. فراوانی بهبود در ریشه عصبی 1/44%، عصب سیاتیک 75 %، عصب پرونئال مشترک 75% وعصب پرونئال عمقی 9/88% بود که از لحاظ آماری معنی دار بود (005/0>p). فراوانی بهبود ضایعات اکسونال 5/53% و ضایعات دمیلینزان 100% بود که از لحاظ آماری معنی دار بود (028/0>p). فراوانی بهبود افتادگی پا در تروما 6/75%، رادیکولوپاتی 6/38% و در کمپرسیون موضعی 7/85% بود که از لحاظ آماری معنی دار بود (0001/0>p). فراوانی بهبود بر اساس درمان انجام شده از لحاظ آماری معنی دار نبود. 95% افراد بهبود یافته میانگین سنی 35-43 سال داشتند و 95% افراد بهبود یافته در فاصله زمانی 8/0 تا 2 ماه از زمان بروز ارجاع داده شده بودند که هر دواز نظر آماری معنی دار بود (0001/0 > p). بحث و نتیجه گیری: عوامل پیش بینی کننده فراوانی بهبود، طول مدت بین بروزاختلال تا ارجاع وسن بیمار است.